Του Αλέξανδρου Βρη
Αγωνίστηκε έως το τέλος, όμως η μάχη ήταν άνιση αφού ο καρκίνος μαζί με τον κορωνοϊό δεν άφησαν περιθώρια και ελπίδες. Τέλη Αυγούστου και ενώ η Λιολιώ Κολυπέρα έκανε θεραπείες για τον καρκίνο, ο κορωνοϊός χτύπησε την πόρτα της οικογένειας της με την ίδια και τον σύζυγο της να νοσούν.
Ο αγαπημένος της σύζυγος Γιώργος κατάφερε να ξεπεράσει τον ιό, η ίδια όμως έχοντας εξασθενημένο ανοσοποιητικό σύστημα, και παρά τον εμβολιασμό της παρουσίασε συμπτώματα πνευμονίας. Η εισαγωγή της στο νοσοκομείο αναπόφευκτη, ενώ λίγες ημέρες αργότερα χρειάστηκε η διασωλήνωση της.
Οι μέρες περνούσαν, χωρίς να βελτιώνεται η κατάσταση της υγείας της, και το νέο της απώλειά της σκόρπισε θλίψη στην πόλη της Πάτρας.
Είχε πει:
«Έχω μάθει να ζω με τους καρκίνους μου, να μη μετράω το χρόνο σε ώρες, μέρες, μήνες και χρόνια, αλλά να τον αξιοποιώ σε στιγμές, κάνοντας αυτό που αγαλλιάζει την ψυχή μου.»
Η τελευταία της ανάρτηση στο facebook
Δραστήρια και δημιουργικά ανήσυχη ακόμα και μέσα από το νοσοκομείο, η Λιολιώ Κολυπέρα δεν σταμάτησε να δίνει δύναμη και να εμπνέει όσους την ίδια ώρα αγωνιούσαν για την κατάσταση της υγεία της.
Το μήνυμά της για το κάλεσμα εθελοντών για το Pink the City 2021 μέσω κοινοποίησης του άρθρου του kirix.gr δείχνει τη δύναμη που είχε μέσα της.
Η ανάρτηση του Άλμα Ζωής Πάτρας
Ο φόβος της για τον κορωνοϊό βγήκε εν μέρει αληθινός
Ένα χρόνο πριν ο Πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης είχε υποδεχθεί στο γραφείο του, 6 γυναίκες που νίκησαν τον καρκίνο του μαστού, μεταξύ των οποίων και την πρόεδρο του Άλμα Ζωής Πάτρας Λιολιώ Κολυπέρα.
Ιδιαίτερη αίσθηση, ωστόσο, προκάλεσε η αναφορά της η οποία, όπως είπε, θέλησε να μεταφέρει στον Πρωθυπουργό τον φόβο που αντιμετωπίζει. Αυτός, μάλιστα, συνδέεται άμεσα με την εξέλιξη της πανδημίας της COVID-19 στην Ελλάδα.
«Έχω κι ένα μεγάλο φόβο κ. Πρωθυπουργέ…», σημείωσε με αφοπλιστική ειλικρίνεια η 66χρονη και συνέχισε. «Αυτή τη στιγμή, όμως, που μιλάμε. Επειδή είμαι ευάλωτη ομάδα και επειδή είμαι μεγάλη, είμαι 66 χρονών, φοβάμαι μήπως διαλεχτώ όταν θα αρρωστήσω. Τώρα είμαι στη θεραπεία φυσικά, αλλά αν πάθω ο μη γένοιτο COVID-19, φοβάμαι, μήπως, υπάρχει ένας πιο νέος άνθρωπος κι εγώ και με διαλέξουν -ότι εγώ πρέπει να κάτσω λίγο πιο πίσω- επειδή έχω και υποκείμενο νόσημα. Έχω αυτόν τον μεγάλο φόβο, που σας τον καταθέτω».
Δυστυχώς, ο φόβος της βγήκε αληθινός, αν και το υποκείμενο νόσημά της δεν της στέρησε την υπερπροσπάθεια των γιατρών να σώσουν τη ζωή της.
Τι είχε πει η ίδια για όταν διαγνώσθηκε με καρκίνο μαστού
«Όταν, το 1997, διαγνώσθηκα με καρκίνο μαστού, ζούσα μια ανέμελη ζωή με την τετραμελή οικογένειά μου. Η τυπικότητα και η συνέπειά μου με τις εξετάσεις μου έπαιξε καταλυτικό ρόλο στο να ανιχνευθεί σε πρώιμο στάδιο. Στο άκουσμα της διάγνωσης, η πρώτη μου αντίδραση ήταν η άρνηση να το αποδεχθώ, αλλά και η αίσθηση ότι η ζωή μου τελείωνε εκεί. Το πρώτο σοκ διαδέχθηκε ο πόνος, ο φόβος, ο θυμός και η αγωνία για τη ζωή μου και την απώλεια της θηλυκότητάς μου, μετά την απαραίτητη μαστεκτομή. Ωστόσο, ακολούθησα όλα τα βήματα της θεραπείας, με δυνατά σχήματα χημειοθεραπείας και ακτινοβολίας, παραμένοντας γενναία και διατηρώντας την ελπίδα της ίασης. Κομβικό ρόλο έπαιξαν η αγάπη, η αφοσίωση και η θετική σκέψη που τόσο είχα ανάγκη και εισέπραττα από την οικογένεια και τους φίλους μου».
βρίσκονταν τότε στην εφηβεία, και ήθελα να τα δω να μεγαλώνουν, να είμαι δίπλα τους σε κάθε μελλοντικό τους βήμα. Η πίστη μου στον Θεό, η ζεστασιά και η βοήθεια των γιατρών, αλλά και η στήριξη που έλαβα, μετά το τέλος της θεραπείας, από την ψυχοθεραπεία – ψυχανάλυση, με έσωσαν από την απόλυτη άρνηση του εαυτού μου, όταν κινδύνεψα να διολισθήσω σε αυτήν. Στον επαναπροσδιορισμό της ζωής και των στάσεών μου, στην ανακάλυψη της τεράστιας γυναικείας δύναμης, που κόντευα να ξεχάσω βλέποντας τα μαλλιά μου να πέφτουν, είχα σύμμαχο και τη φιλαρέσκειά μου. Χρησιμοποίησα το τιρμπάν, μεγάλα καπέλα και αξεσουάρ σαν άλλο στιλ εμφάνισης και έτσι αισθανόμουν καλά με τον εαυτό μου και την καινούρια μου ζωή, τη ζωή που δικαιούμαστε όλοι και όλες να έχουμε, με το να ερωτευθούμε τον εαυτό μας και την κάθε μοναδική στιγμή».
Η ιδέα για την εκδήλωση Pink the City
Η εκδήλωση που προσέλκυσε το ενδιαφέρον αρχικά για μήνυμα που εξ αρχής εξέπεμπε και στη συνέχεια για την μαζικότητα της συμμετοχής είναι αναμφίβολα το «Pink». Έφερε ακόμα περισσότερο στην επικαιρότητα την θέμα του καρκίνου του μαστού και ίσως βοήθησε να ξεπεραστεί ένα ταμπού που υπήρχε για το θέμα.
Μπορεί το πρώτο «Pink» να έγινε το 2013 όμως πηγή έμπνευσής του ήταν το μακρινό 2007, όταν μια πρόταση από την Γέφυρα Ρίου-Αντιρρίου, για την συμβολική της διάσχιση με την Ολυμπιονίκη του βάδην, Αθανασία Τσουμελέκα, υπό τον τίτλο «Ζεύξη Ζωής», κινητοποίησε τους ανθρώπους του συλλόγου ‘Άλμα Ζωής για την διοργάνωση μίας ανάλογης δράσης.
Έτσι το 2013, ζητήθηκε από την εταιρεία ΓΕΦΥΡΑ Α.Ε. η συνδρομή της για την πραγματοποίηση ενός, συμβολικού περάσματος, φορώντας τα ροζ μπλουζάκια. Τότε γεννήθηκε η ιδέα του «Pink», με το Pink the Bridge να αποτελεί, το 2013, την έναρξη της εκδήλωσης που μετρά πλέον 9 χρόνια! Στην πρώτη διοργάνωση πάνω από 1000 άτομα συμμετείχαν ενώ η αγκαλιά του κόσμου ήταν τόσο μεγάλη, που την επόμενη χρονιά, η Γέφυρα δε χωρούσε τόσο κόσμο πια και αποφασίστηκε να μεταφερθεί η εκδήλωση στο λιμάνι της Πάτρας.
Για την ενασχόλησή της με το Άλμα Ζωής
«Οι δυσκολίες της περιόδου που έδινα μάχη με τον καρκίνο του μαστού μετουσιώθηκαν σιγά σιγά σε όραμα και υπόσχεση να μην ξαναπεράσει καμία γυναίκα αυτό που πέρασα, να κάνω ό,τι μπορώ για να μη νιώθει καμία γυναίκα μόνη και αβοήθητη. Αυτό το κοινό μου όραμα με άλλες γυναίκες με την ίδια εμπειρία πήρε σάρκα και οστά με την ίδρυση, στην Πάτρα, του Συλλόγου γυναικών με καρκίνο μαστού – «ΑΛΜΑ ΖΩΗΣ» Ν. Αχαΐας, ο οποίος, από το 2001, παράγει περήφανο και σπουδαίο έργο στη στήριξη της γυναίκας που διαγνώστηκε με καρκίνο μαστού, αλλά και στην οικογένειά της. Η ενεργή μου ενασχόληση με τον Σύλλογο, είτε σαν εθελόντρια, επισκεπτόμενη χειρουργημένες γυναίκες, είτε σαν Πρόεδρος του Δ.Σ., μαχόμενη για τα δικαιώματα και τη στήριξη της πάσχουσας γυναίκας, αποτέλεσε και συνεχίζει να αποτελεί βοήθεια πολύτιμη, αναντικατάστατη και συνεχή για την ψυχική μου ισορροπία. Στο ΑΛΜΑ ΖΩΗΣ Ν. Αχαΐας η γυναίκα έρχεται «άρρωστη» και με τις ανθρώπινες βιωματικές εμπειρίες που τις παρέχονται ξαναγεννιέται, κυριολεκτικά και μεταφορικά».
«Εκτός από την ψυχολογική στήριξη που παίρνει από τις επαγγελματίες – κοινωνική λειτουργό και ψυχολόγο – η ουσιαστικότερη δουλειά γίνεται από την γυναίκα που έχει ήδη νοσήσει και λειτουργεί σαν πρότυπο. Ακόμα, οι ομάδες ψυχοκοινωνικής στήριξης (για νέες γυναίκες, γυναίκες με μεταστατικό καρκίνο μαστού κλπ), που γίνονται στο Σύλλογο είναι το «κλειδί» της αναπροσαρμογής στη ζωή. Ο Σύλλογος παρέχει ακόμα ενημέρωση και συμβουλευτική για τα δικαιώματα των γυναικών που νοσούν, παρακολούθηση από διατροφολόγο και χρηστικά ήδη όπως περούκες, στηθόδεσμους και ειδικές προθέσεις για τις χειρουργημένες γυναίκες. Στόχος, ακόμα, του Συλλόγου είναι και η απομυθοποίηση του καρκίνου, η έγκυρη ενημέρωση για την πρόληψη και την έγκαιρη διάγνωση του καρκίνου του μαστού. Γι’ αυτό, από το 2013 ξεκίνησε να λειτουργεί κοινωνικό ιατρείο για τις ανασφάλιστες και άπορες γυναίκες, οι οποίες παραπέμπονται για δωρεάν μαστογραφίες και υπέρηχους».
