Τη στιγμή που από την Δευτέρα η χώρα θα κάνει τα πρώτα της βήματα για την επιστροφή στην κανονικότητα, χιλιάδες καλλιτέχνες θα συνεχίζουν να ζουν με την αγωνία του αύριο αφού όλες οι εκδηλώσεις (συναυλίες, παραστάσεις κλπ) έχουν «παγώσει» τουλάχιστον για τους καλοκαιρινούς μήνες.
Ο Γιώργος Λογαράς, ηθοποιός και ανιματέρ, ανοίγει την καρδία του στο kirix.gr και μιλά για τις δύσκολες ημέρες που βιώνει ο καλλιτεχνικός κόσμος, εκφράζοντας την απογοήτευσή του αφού όπως σημειώνει «Διακυβεύεται η υπόστασή των καλλιτεχνών, to δικαίωμα τους στην ζωή, στην εργασία, στην κοινωνική ενσωμάτωση».
Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει «Είναι πολύ άδικο αυτό που γίνεται εις βάρος των ανθρώπων της τέχνης. Βιώνουμε μια οικονομική ασφυξία, χωρίς την θέληση μας, κι όσο περνάει ο καιρός δυσκολευόμαστε ακόμα πιο πολύ.
Παρότι έχει ανακοινωθεί ότι καλλιτέχνες και εργαζόμενοι στο χώρο της τέχνης θα συμπεριληφθούν στο έκτακτο επίδομα των 800 ευρώ, μόνο ένα πολύ μικρό ποσοστό έχει αποζημιωθεί/στηριχθεί, αφήνοντας τους περισσότερους καλλιτέχνες με μηδενικά έσοδα για απροσδιόριστο χρονικό διάστημα. Ο καλλιτέχνης όμως δεν είναι χόμπι, αλλά επάγγελμα. Ένα επάγγελμα, μαζί και λειτούργημα, που δεν το κάνουμε μόνο για την ψυχή μας, αλλά και για να ζήσουμε. Αν δεν αποζημιωθεί, δεν πρόκειται να ορθοποδήσει.
Τα φεστιβάλ μουσικής και θεάτρου ακυρώνονται το ένα μετά το άλλο. Μετά τις έντονες αντιδράσεις των καλλιτεχνών, η κυβέρνηση φαίνεται πως αλλάζει στάση στο θέμα των συναυλιών και των φεστιβάλ που ήταν προγραμματισμένα για τους καλοκαιρινούς μήνες.
Κι αν πραγματοποιηθούν, ποιοι θα τα παρακολουθήσουν και με ποιον τρόπο; Μέσα στα αιτήματα νομίζω θα πρέπει να θέσουμε σε προτεραιότητα την επαναλειτουργία των θεάτρων και των μουσικών σκηνών, ακόμη και κάτω από συγκεκριμένες προϋποθέσεις, όπως οι εκκλησίες και σύντομα και τα γήπεδα. Διακυβεύεται η υπόστασή μας, το δικαίωμα μας στην ζωή, στην εργασία, στην κοινωνική ενσωμάτωση. Η ελπίδα είναι κάποιος να διορθώσει την λάθος απόφαση: Μηνιαία οικονομική ενίσχυση για όλους τους απασχολούμενους στο χώρο του πολιτισμού μέχρι τη μέρα που θα αρθούν τα μέτρα για όλους τους χώρους εργασίας μας.
Οι καλλιτέχνες δεν θα έπρεπε να γίνονται ζητιάνοι της εκάστοτε κυβέρνησης, κι όσο μας αντιμετωπίζουν σαν αμίσθωτους εργάτες, εμείς θα έχουμε πάντα πανδημία. Κανένα διάγγελμα δεν μπορεί να προσπεράσει 2.500 χρόνια πολιτισμού, κανένα Υπουργείο δεν μπορεί να αμφισβητήσει τα δικαιώματα των καλλιτεχνών και τις δυσκολίες, που αυτοί περνούν και σίγουρα κανένας από μας δεν είναι εκτός πραγματικότητας. Επίσης, δεν φτάνει μόνο εμείς να αγωνιστούμε – πρέπει όλη η κοινωνία να κατανοήσει το πρόβλημά μας.
Προσωπικά, βιοπορίζομαι πλέον αποκλειστικά από τον χώρο του πολιτισμού και είμαι πρόθυμος να υπερασπιστώ τις αξίες και το δίκιο αυτού του χώρου. Ελπίζω να βγούμε όλοι καλά από αυτή την περιπέτεια, που μόνο ταινία επιστημονικής φαντασίας θυμίζει, ώστε να μπορέσουμε να βρούμε την χρυσή τομή ως προς το όφελος του καλλιτεχνικού χώρου.»
